In deze tijd en zeker in onze westerse cultuur wordt het voelen vaak ondergeschikt gemaakt aan het denken. In onze samenleving raakt men elkaar nog maar weinig aan. Lichamelijk contact is bijna alleen geaccepteerd in de privésfeer. Daarbuiten heeft het aanraken meestal een duidelijke functie zoals in verzorgende beroepen. Daar is het aanraken technisch en doelgericht geworden, in het kader van verzorging of behandeling. Het wordt niet meer beleefd als een persoonlijk en emotioneel geladen contact.

Terwijl we allemaal weten dat door een kind te knuffelen en aan te raken de basis gelegd wordt voor een goede emotionele ontwikkeling. Helaas raken we elkaar als volwassenen nog maar zelden op een vanzelfsprekende en vertrouwde manier aan. Door het gemis van de aanraking, kan het contact met jezelf verloren gaan.

Aanraken is de meest directe vorm van communicatie en een directe weg naar je gevoelsleven. Mensen hebben een natuurlijke neiging om elkaar aan te raken bij blijdschap, verdriet en angst. Als iemand je aanraakt, voel je dat hij om je geeft. Je voelt dan dat je de moeite waard bent: niet om wat je doet, maar gewoon om wie je bent.

Waarom is voelen soms zo lastig? We worden voelend geboren, maar zijn het in de loop van ons leven kwijtgeraakt. Door het hoge tempo waarin we leven en de hectiek van alle dag. We gaan maar door en staan niet meer stil bij hoe het eigenlijk voelt. Of je hebt nooit de erkenning gekregen voor dat wat je voelde. Als je niet bevestigd wordt of sterker nog, als dat wat je voelt door de ander ontkend wordt, dan vertrouw je minder op je gevoel en luister je er minder naar.